- Dzień l maja wbił mi się w pamięć z kilku względów. Nie majętność też waćpan utraciłeś, ale sławę. – Strasznieście długo siedzieli! A gdy, jako najwyższy dar boży. Są posłowie, ojciec! Na cóż wam relikwia nowa? Próżnia więc, o której wspomnieliśmy wyżej, nie była pozbawiona pewnych powabów i ponęt, zasługujących na to, ażeby się po nie schylić. któryż to ma tylachna, by wszystkiej biedzie zaradził? - szeptał niezmiernie poruszony jej przyjazdem. - Albo to jego krew? - To jejmość pani wdowa po kniaziu Wasylu Kurcewiczu? Wielki książę przypatrywał mu się z głęboką uwagą, z zastanowieniem, a nawet z czymś w rodzaju podziwu. DZIEŃDZIERZYŃSKI ( krzywiąc się) Z Zagrajewic? I tak oto całą noc patrzył w twarz nadziei parsknęła śmiechem. Na innych twarzach maski wedle charakterów były różne. Minął jakiś czas. – Niech mnie pani przeprowadzi do pokoju obok kuchni, który jest wolny. Na Wielkanoc zaś niemało bawiło tych „wielkich kniaziów niemieckich”, jak mistrzów pruskich zwyczajnie nazywano na Rusi, gdy dziewki od krów w świątecznym stroju, z palmowymi rózgami w ręku napadały ich po zwyczaju nad rankiem, jeszcze w łożu celi klasztornej, grożąc im chłostą, jeśli się nie uwolnią datkiem, zwanym „szmakostern”. Wykazał istnienie na Dolnym Śląsku 23. Stanęli nieco opodal od siebie. Padły na szalę z jednej strony obawa kalectwa lub śmierci, z drugiej męstwo rozgorzałe całym ogniem krwi, całym zdrowiem życia, musiała więc obawa ulecieć, nie objawiwszy się nawet. Oświadczyli, że walczyć będą tylko z Apaczami, natomiast blade twarze uważają za przyjaciół. Jakże pan bez futra pojedzie! G u s t a w Chciałem ją straszyć. Inny ciekawy był świata i pytał natarczywie o Warszawę, o króla, o dalekie kraje, o to, co za morzami.